مشق زندگی

 چه قدر وظیفه داریم؟! 

دیروز معلمی را دیدم که به من مشق تنبیه داد!!!

دلم، دستم، تمام وجودم میلرزید.

بین تکلیف معلم و مشق زندگی مردد مانده بودم.

اما لحظه ای دلم روشن شد و راه را انتخاب کردم.

در همان ثانیه، بی صدا دور شدم و نا فرمانی کردم.

راستی.... چه قدر وظیفه داریم؟

ما معلم خوبی هستیم یا معلم خیلی خوب یا قابل قبول؟

فکر میکنم نیازم به تلاش خیلی بیشتر است.

چطور میتوانم خوب باشم و...

و کلاسم ملجا آرامش باشد و صدایم به تهدید بلند نشود.

من کلاسی ارام و پر از محبت میخواهم نه کلاسی خشک و بی روح،

که در آن نمک دان های کاغذی مچاله شوند.

من معلم هستم

و تمامیت من وقف کودکانی است که

جرات تنبیه شان را ندارم.

دنبال هزار راه برای شادی شان میگردم

ولی یک راه بیراهه را نمیروم. من معلم هستم.

وظیفه ی من بسیار است.

من از تنبیه دورم حتی اگر تنبیه خودم نزدیک باشد....